De zin:
‘toeval bestaat niet!’
wordt haast altijd geroepen als ik het er over heb.
Dit is voor mij als een deur die wordt dichtgeslagen.
Voor mij is het juist een open deur:
het zijn de wegwijzers in het leven,
de signalen van de kosmos.

Toevallogie.

Een eerste opzet.

Dit woord, toevallogie, kwam naar mij toe, toen ik met flinke tegenwind terug reed van een eerste tweedaagse fietstocht met overnachting bij een vriendin. Op de heenweg was ik nog wat gespannen en dat verbaasde mij, want 60 km had ik al zo vaak gefietst, maar nu was het toch anders. Ik moest erg denken aan wat ik wel en niet mee moest nemen en daar gaat veel energie in zitten.
Ook was er de spanning rond een aantal zaken in mijn leven.
Ik kan de processen daar vaak niet stoppen.
Het was een mooie tocht, dwars door het groene hart, door bossen, langs sloten, grote waters en weilanden. Met de wind in de rug en de zon die zich vaak liet zien tussen de mooie wolkjes aan de hemel. Een echt Hollandse belevenis.
Het toeval, daar hebben we hem, begeleidde mij ook op deze tocht.
Ter hoogte van Breukelen merkte ik dat mijn voorband zacht was. Ik hield het goed in de gaten. Ik wist dat er ergens een pompje op mijn fiets zat en die heb ik op een gegeven moment gevonden én gebruikt. Ik merkte dat ik daarmee weer een aantal kilometers kon fietsen, dus dat gaf mij goede hoop om Nieuwkoop te halen en daar een oplossing te gaan vinden.
Er is vast wel een fietsenwinkel of andere hulp, zo dacht ik.
Onderweg ben ik nog twee maal geholpen door mensen die een echte pomp hadden en probleemloos kwam ik op mijn bestemming aan.
Daar vroeg mijn vriendin of ik soms lid was van de ANWB.
Natuurlijk, daar had ik niet aan gedacht. En, ik had gelukkig mijn kaart bij me.
Na een telefoontje, met een lang keuzemenu, stond binnen een half uur de man met de gele auto voor de deur en was het ijzersplintertje, dat het euvel veroorzaakt had, snel verwijderd.
Een goed gevoel voor latere hindernissen. De ANWB is er voor je, dat geeft vertrouwen.

Het was dan ook fijn om met mijn vriendin te praten over die spanning die ik had gevoeld en zij gaf aan dat haar eerste meerdaagse fietstocht, alleen, ook spanningen had gegeven.
Dat stelde mij gerust.
Ik werd heerlijk verwend met kippenpootjes, sla, boontjes en aardbeien met (suikervrije) slagroom toe. Zo lekker na zo’n tocht.
Ik was moe en ben vroeg gaan slapen, waardoor ik de volgende dag met frisse energie aan het ontbijt zat. We hebben heerlijk uitgewisseld over de dingen die ons bezig houden in het leven van alle dag, want zo vaak zien we elkaar niet.

Toen ik dan weer op de fiets zat, de adviserende woorden nog resonerend in mijn hoofd dat ik er vooral van moest genieten en pauzes moest nemen, voelde ik mij heel ontspannen. Ik merkte dat de noordoosten wind mij wel parten ging spelen, maar ik besloot er mee om en mijn tempo aan te passen.
Mijn hoofd kon ik echter in volle snelheid zijn gang laten gaan. En precies zoals ik op de touringcar had ervaren, als chauffeur, werd mijn fiets mijn kapelletje.
Op de autobanen in Duitsland vooral, waar de kilometers moesten worden weggevreten en het publiek achter mij zachtjes aan het wegdommelen was, had ik de mooiste gedachtes en inzichten die mijn leven blijer maakten.

Het toeval.
Dat is al veel langer een thema dat mij begeleidt en ik ben er van overtuigd dat het de wegwijzers in mijn leven zijn.
Die zin ‘toeval bestaat niet!’, dat haast altijd wordt geroepen als ik het er over heb, is voor mij als een deur die wordt dichtgeslagen. Voor mij is het juist een open deur, het zijn de wegwijzers in het leven, de signalen van de kosmos.
We hadden het er deze morgen nog over. Dat er gebeurtenissen in het leven zijn geweest, die ogenschijnlijk toevallig waren. Maar in de loop der jaren, waarin we naar de wijsheid en inzichten mogen gaan, ineens betekenis krijgen.
Gebeurtenissen in de jeugd, waar thema’s worden neergelegd die een thema worden in je leven. Als je de rust en de tijd hebt om andere gebeurtenissen daar aan te koppelen lijkt er een rode draad te ontstaan die ineens zo logisch is, dat al de pijn die het heeft veroorzaakt wegneemt. Er komt begrip en blijdschap voor in de plaats.
Kun je er al bij? Of ben je er nog niet rijp voor?

Daar gingen mijn gedachtes over, terwijl ik de wind trotseerde.
Ik was al weer bezig met schrijven in mijn hoofd.

Ik ben atheïstisch opgevoed, het woord ‘God’ heeft bij mij een negatief spoor in mijn brein achtergelaten. Dat is zo diep geworteld, als een uitgesleten geul waar het water (energie) steeds naar toe blijft stromen. Dit concept zal waarschijnlijk nooit een neutrale, laat staan een positief beeld, krijgen.
De atheïstische inslag heeft echter niet voorkomen dat ik een sterk religieus gevoel heb ontwikkeld en het woord ‘religie’ is niets meer of minder dan: je opnieuw verbinden.
Ik voel mij verbonden met een hogere macht, die van mij dan geen God heet, maar wel een kracht vertegenwoordigt die er is en waar ik verbinding mee ervaar.
Ik gebruik liever woorden als: de kosmos, de Bron, of zoals ik ook vaak zeg: ‘die jongens daarboven’, want het is niet één entiteit.
Juist nu ik ouder ben, geboren in 1949), word ik mij dat steeds meer bewust en ga ik de grootsheid en betekenis ervan steeds meer inzien.
Iemand heeft mij eens gezegd dat ik een directe lijn heb met ‘Johannes’, maar dat zei mij niets, want ik heb die ‘scholing’ niet gehad. Het blijkt een bijbels figuur te zijn en de boodschap was vooral dat directe lijntje, dus zonder het boek ‘de Bijbel’ dat ik maar zelden in mijn handen heb gehad.
Dit moet voor mensen die gelovig zijn opgevoed zijn bijna onvoorstelbaar zijn, net als het voor mij onvoorstelbaar is dat je je door zo’n boek zou laten leiden, maar dat is invulling.
Laat iedereen de vrijheid hebben om levensinspiratie daar te halen waar hij of zij verbinding voelt.
Laatst kreeg ik een beeld bij een meditatie: Er ging een stroom (energie) naar boven óm een kerk heen. Voor mij is dat duidelijk. Teruggrijpend op Johannes, ik heb de kerk niet nodig om ‘hem/haar/hen’ te bereiken, de verbinding te voelen.
Mij valt het ‘toeval’ al vele jaren op en het is ook altijd betekenisvol, ik kan er wat mee en het bepaalt mijn koers door het leven.
Misschien is het de routeplanner van Johannes?
Over toeval heb ik al veel geschreven, want het boeit mij enorm en het komt bijna altijd in gesprekken en consulten naar voren en dan blijkt dat het herkend wordt en openingen geeft waar de client mee verder kan.
De eigen energie en levensfrequentie zorgt er ook voor dat er aantrekkingskracht is tussen zielen van gelijk allooi.
De vele verhalen over ‘toeval’ zijn leuk en ik zal er vast nog voorbeelden van geven, maar het gaat mij, zo denkend op mijn fiets, over de zin ervan voor jezelf en de mogelijkheid het te kunnen plaatsen in een groter geheel van het eigen leven en groei.
Het evolutionair proces van de kleine ‘ik’ met de grote ‘IK’, zoals een leraar eens zei.
Natuurlijk heb ik mijn psychologische en filosofische studies gehad. Ze waren er in vele vormen, maten en richtingen, maar ik werd er steeds op gewezen dat ik zelf een keuze daaruit moest halen. Vooral die thema’s die bij mij, als uniek persoon, horen.
Niet citeren, niet napraten, niet proberen die ander te zijn, nee, het eigen pakketje eruit halen dat past bij mijn talenten.
Dan pas, als ik mijn weg gevonden heb, ‘pas ik in mijzelf’ en voel ik mij indalen, naar de kern van mijn bestaan.
Zo simpel is dat.
Maar tegelijkertijd is dat niet zo simpel als het lijkt en het mag per definitie ook niet simpel zijn. Dan zouden we gauw klaar zijn met leven. En sommige zielen zijn ook al snel klaar met het leven in een lichaam, omdat een enkele ervaring voldoende blijkt te zijn.
Eigen ervaring hebben mij heel veel rust gegeven op dit gebied. Ik denk ook dat die eigen ervaringen vooral de weg zijn naar binnen, naar die kern.
Vanuit astrologisch perspectief waarin ik bepaalde wetmatigheden ontdekte, ben ik gaan filosoferen over dit onderwerp en kom ik tot bijzondere conclusies. Die zijn wetenschappelijk niet te bewijzen, althans met de huidige vorm daarvan.
De kwantumtheorie geeft bredere perspectieven, maar ik ben en wil geen wetenschapper zijn in dit schrijven, dat is mij te smal, te eng, en te beperkend.

Ik heb ook altijd het gevoel dat ik nog niet klaar ben hier, dat ik nog wat moet doen. Helaas heb ik geen blauwdruk of gebruiksaanwijzing mee gekregen die mij de weg wijst.
Astrologie , mijn passie, heeft me, via een omweg, wel op mijn pad gezet, mij breder bewust doen worden, maar ook dat blijkt een hulpmiddel dat weliswaar bijdraagt, maar geen kant en klare oplossingen biedt.
Uiteindelijk blijkt steeds weer dat je het leven zelf moet LEVEN! Daar liggen de hints, de wegwijzers, de verlokkingen, de angsten en alles wat ons ‘raakt’ dat, als we het goed verstaan, ons leiden en uiteindelijk brengen waarvoor we hier op aarde zijn.

Ik begin er zo langzamerhand van overtuigd te raken dat we de ervaringen pas krijgen als we er aan toe zijn, of nog beter gezegd, dat we het bewustzijn erop pas krijgen als daar de ruimte binnen onszelf voor is. En, heel belangrijk, dat je dit niet met je brein, je verstand alleen kunt doen, maar dat het moet indalen.
Dan wordt het een ‘hoger WETEN’.
Ik prijs mij soms zó gelukkig dat er kwartjes vallen, dat het van verstandelijk weten naar een innerlijk weten komt en, ja dat klinkt raar, maar dan zijn er soms Bijbelse teksten, die ik dus nooit in dat boek onder ogen ben gekomen, die bij mij een ‘aha-erlebnis’ geven en een flits van: ‘Oh, maar dat wordt daar dus mee bedoeld!’
Dan voel ik dat wij als mensen op zo veel verschillende lagen leven en dat we op evolutionair niveau al die lagen door moeten. De een doet dat door de Bijbel te lezen en uit zijn hoofd te leren en te handelen. De inhoud ervan wordt gebruikt voor een bepaald doel: de ouders gehoorzamen, de kerk gehoorzamen, in de hemel te komen of wat je ook maar kunt bedenken. Het concept is goed, maar die allerhoogste, bovenste laag is er pas daar als je er evolutionair aan toe bent. Daarin heeft het instituut ‘kerk’ en de mensen die dit vertegenwoordigden, een rol (gehad).
Dat was nodig in de diverse stadia van evolutie. Ik zie dat nu.
En of je nu geboren bent in een Christelijk milieu of in een Islam cultuur, atheïstisch of Joods, het maakt niet uit. Jij bent precies daar geboren waar je moest zijn om de ervaringen op een bepaalde laag te doorleven.
Ik ook, daar was ik al achter, maar als aards wezen was ook ik gevoelig voor straf en beloning, gevolgen van gedrag die je vormen.
Ouders en leraren, het land, de cultuur, de mensen die ik tegen ben gekomen, ze hadden alleemaal een doel met mij en ik met hen.

En zo komt alles op losse schroeven te staan. Dan ineens passen oude waardes niet meer in mijn ‘zelf’.
Daders worden ineens slachtoffers, nare toevalligheden waarvan sommige mensen zeggen ‘dat overkomt mij weer’, die zelfdoding onder de bus waar ik de chauffeur van was, de lekke band van mijn fiets, gisteren, blijken ervaring om je te leiden naar dat ‘zelf’.
Vertrouwen te krijgen in dat dingen gebeuren omdat ze moesten gebeuren.
Klein en groot, ze brengen levenswijsheid.
Dank je wel!

We worden hierin geleid, maar ook via omwegen, hobbels in de weg en grote gaten waar we overheen moeten zien te komen.
In de loop der eeuwen zie ik bijvoorbeeld kloosters, die in een bepaald tijdperk legio waren, verdwijnen. Waarom? Omdat er voldoende mensen deze weg al hebben kunnen kiezen, om ervaringen aan hun zielenreis toe te voegen. In de overgangsfase zag je veel sektes, ook een soort kloosters, en nu verdwijnen die ook weer. Collectief en evolutionair kunnen we die fase achter ons laten.
Er druppelt nog wel wat na.
Op school zouden we dat herexamens noemen.
Zo zijn er waarschijnlijk wel meer voorbeelden te vinden.
Ik mag in eerste instantie ervaren hoe het is om het hele leven eens in een ander daglicht te zetten en ik ben er van overtuigd dat mensen die er aan toe zijn dit tot op de kern kunnen vatten, dat ze geraakt worden door mijn woorden, maar dat mensen die hier niet aan toe zijn, het naast zich neer zullen leggen en het waarschijnlijk zelfs niet onder ogen krijgen. Niets mis mee, het laatste wat ik wil is op de kansel staan, top-down, en het opleggen.
Dat werkt niet meer, die tijd moeten wij achter ons laten.
Kijk maar naar de politiek en andere verschijnselen in de wereld.

Het was Maria Montessori die de laatste maanden bij mij boven kwam en van haar heb ik eens geleerd over de ‘gevoelige periode’ bij kinderen. Dit bleef maar bij mij ronddolen. Totdat ik begreep dat er voor iedereen gevoelige periodes zijn en dan vooral op het gebied van kosmisch bewustzijn. Juist ook bij volwassenen.
Het woord spiritualiteit gebruik ik niet meer, dat is voor mij een woord uit de vorige eeuw en heeft té veel geconditioneerde beelden, die niet passen in mijn ‘zijn’.
Dit gaat verder.
Het concept is al jaren bij mij, maar ik heb er de juiste, zuivere, woorden, als die al bestaan, nog niet voor kunnen vinden.
Dit is een begin.

Ik hoop, al schrijvend (en fietsend) steeds dieper in deze materie te worden geleid en dat gebeurt in mijn overtuiging, door toeval.
Het valt mij toe én ik zie het!
Dan pas kan er bewustzijn op komen en of dit dan door God, de kosmos of die jongens daarboven gestuurd wordt dat maakt mij niet uit.
What’s in a name?

De les voor deze tijd voor mij is:
Alles dat gebeurt is zinvol,
hoe naar de aardse ervaring ook is.

september 2021

 

meer over toeval op deze website